Naaalala mo pa ba ang sibuyas at bawang na ating ginisa,
Sa mantika ng ating pagsasama?
Naalala mo pa ba ang kawaling naging sisidlan ng pagkakaibigan?
Alam mo, naririnig ko pa rin ang lakas ng pagtawa ng manok
Nang isunod natin sila.
Kailangan ba talagang lagyan ng suka?
Bakit kailangan pang umasim ang lahat?
Bakit kailangan pang tumahimik ang pagtawa?
Kailangan ba talagang ipatak ang toyo?
Bakit kailangan pang magbago ang lahat?
Kasi ang dating maasim ngayon maalat pa.
Ngayon bubuhos na ang asim
Papatak na ang alat
Wala na ang musika ng sandok at kawali
na ang kwentuhan ng sibuyas at bawang
Kailangan na lang antayin ang pagiyak ng mga dating tumatawa
Sabi mo;
Kailangan ang asim para sumarap
Kailangan ang alat para malinamnam
Pero bakit kailangang ding mapalitan ang saya
Nang hirap at pagiyak
Para masarap?
Para masaya?
Kumukulo na,
Kumuha ka ng kutsara at tinikman
Walang imik mong pinatay ang apoy at tinikman
Unti-unti kang lumakad papalayo,
Papuntang kabilang pinto,
Pumasok...
At muling nag-gisa ng sibuyas at bawang
Muling gumawa ng panibagong kwentuhan
Sa ibang kawali
Sa ibang putahe.
No comments:
Post a Comment